സ്വർഗ്ഗം വിളിക്കുന്നു ; നക്ഷത്രകുഞ്ഞുങ്ങളെ

സ്വർഗ്ഗം വിളിക്കുന്നു ; നക്ഷത്രകുഞ്ഞുങ്ങളെ.

മനുഷ്യൻ ആദിയിൽ സ്വർഗ്ഗത്തിൽ ദൈവത്തിൻറെ കരവലയത്തിൽ മാലാഖമാരുടെ പരിലാളനയിൽ നക്ഷത്രകുഞ്ഞായി പിറന്നു.
ആകാശങ്ങളിലെ ആരാമങ്ങളിൽ ഉല്ലസിച്ചു നടന്നവനിൽ കാമകോപങ്ങളുടെ മോഹതാപങ്ങളുണർന്നു.

'മാനുഷം' ഉള്ളിൽ തിളച്ചുതൂവി, ഉടൽ ഫണം നിവർത്തി, കരചരണങ്ങൾ വിഷം തീണ്ടി.    അതിർത്തികരയിലെ  അമരവള്ളിയിലേക്കു  അവൻ കൈ നീട്ടീ. 

ഭൂമിയിൽ അങ്ങിനെ മനുഷ്യവാസം തുടങ്ങി. രോഗപീഡകളും കഷ്ടനഷ്ടങ്ങളും
ജരാനരയും. ആധിക്കും ആശക്കുമിടയിൽ മുങ്ങിയും പൊങ്ങിയും  ഒരു ജന്മം.
അശാന്തിയുടെ അനന്തവീഥികളിൽ  ജന്മജന്മാന്തരങ്ങളുടെ കണ്ണീരും കിനാക്കളും.  

കരുണമാണ് ദൈവത്തിൻറെ ഭാവം.  കൃപയാണ് അവൻറെ രൂപം. ദയയാണ് ഭാഷ.

പുതിയ അരുളപ്പാടുണ്ടാകുന്നു ; സ്വർഗത്തിൽ പുനർജന്മത്തിനവസരം. കവാടങ്ങളിതാ തുറന്നിട്ടിരിക്കുന്നു. സാത്താൻ ബന്ധനസ്ഥനാണ്. പാപലോപങ്ങളുടെയും കാമലീലകളുടെയും ഞരമ്പുകൾ സീൽവെക്കപെട്ടിരിക്കുന്നു. 

ഉപവസിക്കുക, സമർപ്പിക്കുക, വിശുദ്ധമായ പകലുകൾ. അന്നമില്ലാതെ  ഭോഗമില്ലാതെ. മാനുഷമായതിൽ നിന്നെല്ലാം മുക്തി കൈവരിക്കുക. വാക്കും നോക്കും നിർമ്മലമാക്കുക.

നന്മകൾ ശതമായി സഹസ്രമായി  ശതസഹസ്രകോടിയായി ഗുണനം ചെയ്യപ്പെടുന്ന മുപ്പതു ദിനരാത്രങ്ങൾ. പുണ്യങ്ങളുടെ പൂങ്കാവനത്തിൽ കണ്ണുനിറയെ പൂത്തുലഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന പുഷ്പങ്ങളിലെല്ലാം ആയിരമായിരം  ദളങ്ങൾ.

സ്വർഗ്ഗം തിരിച്ചുവിളിക്കുന്നു. അതിൻറെ സന്തതികളെ അവകാശികളെ.
റമദാൻറെ ദിനാന്തങ്ങളിൽ അന്ത്യയാമങ്ങളിൽ തൻറെ നാഥൻറെ പ്രീതി അവനെ പുഷ്പവൃഷ്ടിയായി  പരിരംഭണം  ചെയ്യുമ്പോൾ ...... വാനം കാത്തിരിക്കുന്നു നക്ഷത്രകുഞ്ഞുങ്ങളെ. ഒരിക്കൽക്കൂടി, ഒരിക്കലും അവസാനിക്കാത്ത സ്വർഗ്ഗഭോഗങ്ങളുമായി.